Więcej

„More” to trzeci album studyjny Pink Floyd, wydany w 1969 roku. Album został pierwotnie skomponowany jako ścieżka dźwiękowa do filmu o tym samym tytule, wyreżyserowanego przez Barbeta Schroedera. Oznaczał on znaczące odejście od wcześniejszego brzmienia zespołu, które było bardziej psychodeliczne i eksperymentalne, i pokazał ich zdolność do tworzenia bardziej bezpośredniej i przystępnej muzyki.

Utwór otwierający album, „Cirrus Minor”, wyznacza ton dla reszty płyty, dzięki swojemu marzycielskiemu, nastrojowemu brzmieniu i hipnotyzującemu wokalowi. Następnie pojawia się „The Nile Song”, jeden z bardziej agresywnych i mocnych utworów w katalogu Pink Floyd, z ciężkimi riffami gitarowymi i porywającą sekcją rytmiczną. Inne wyróżniające się utwory to „Green Is The Colour”, „Cymbaline” i „Ibiza Bar”, które charakteryzują się bardziej wyluzowanym, melodyjnym brzmieniem, z zawiłą pracą gitary i wznoszącymi się harmoniami wokalnymi.

Jednym z najbardziej imponujących aspektów „More” jest sposób, w jaki zespół był w stanie płynnie połączyć różne style muzyczne i gatunki w spójną całość. Od bluesowego rocka „The Nile Song” po inspirowany folkiem „Crying Song”, album prezentuje wszechstronność i zasięg zespołu, a także ich zdolność do eksperymentowania z różnymi dźwiękami i podejściami.
Album zawiera również kilka utworów instrumentalnych, takich jak „Quicksilver” i „More Blues”, które podkreślają zdolność zespołu do tworzenia sugestywnych i nastrojowych pejzaży dźwiękowych. Te utwory, podobnie jak reszta albumu, są świadectwem umiejętności Pink Floyd jako muzyków i ich gotowości do przesuwania granic tego, co było wówczas uważane za akceptowalne w muzyce rockowej.

Ogólnie rzecz biorąc, „More” może nie być tak dobrze znany ani celebrowany jak niektóre późniejsze albumy Pink Floyd, ale pozostaje fascynującą i satysfakcjonującą płytą, ukazującą wczesny rozwój zespołu i zalążki brzmienia, które ostatecznie uczyniło ich jednym z najbardziej wpływowych i uwielbianych zespołów w historii rocka. To pozycja obowiązkowa dla fanów psychodelicznego i eksperymentalnego rocka, a także dla każdego, kto interesuje się ewolucją brzmienia i stylu Pink Floyd.